Trip naar het schip

Warning for the readers: ik heb alle tijd gehad om dit te schrijven dus het is een lekker lang verhaal geworden :)

Voorbereidingen
Zaterdag 20 maart is een spannende dag. Ik verwacht 's avonds laat mijn testuitslag en als die negatief is, dan stap ik maandag het vliegtuig in richting de Africa Mercy. Het schip ligt nu in Tenerife en is van de organisatie Mercy Ships (google voor meer info). Ik ben de afgelopen twee maanden bezig geweest met de voorbereidingen voor deze reis. Een dikke maand geleden kreeg ik corona, wat roet in het eten leek te gooien, omdat je vaak nog lang positief test na een besmetting. Om het vliegtuig in te mogen, heb je een bewijs nodig van een negatieve test binnen 72 uur voor aankomst. De test van deze zaterdag is al poging zoveel.

Maar dan krijg ik toch het verlossende nieuws in mijn mailbox; het testresultaat is negatief! Na wat laatste voorbereidingen en een gezellige laatste zondag thuis (voorlopig dan), brengt pa me weg naar het vliegveld. Ik krijg in de auto een gedicht toegestuurd van een gemeentelid. Het gaat over de trouw van God en warempel verschijnt er meteen daarna boven de snelweg een schitterende regenboog.

Reis
Op het vliegveld vind ik na even zoeken mijn reisgenoot Kees. Hij is op verlof geweest en gaat weer terug voor langere tijd. Bij de douane wordt mijn tas apart genomen en vraagt een mevrouw met strenge stem aan mij of ik een banaan heb. Mensen die mij kennen weten dat bananen bij mij enorm geliefd zijn. Je kan je dus wel voorstellen dat ik erg geschokt ben als ik er achter kom dat bananen net zo illegaal zijn als vuurwapens als het aan de douane ligt (misschien zien ze het verschil niet). Gelukkig zien ze het toch door de vingers en mag ik hem houden. Leermomentje voor de volgende keer wel.

Bij beide vluchten zit ik bij het raam en zo kan ik dus bij aankomst in Tenerife (het eiland is eigenlijk één grote berg) ook een fotootje schieten van Mt. Teide, een slapende vulkaan van 3700 meter hoog (op moment van schrijven te zien als omslag boven aan de blog). Bij aankomst worden we opgewacht door een taxi die ons eerst naar ''Immigrations'' rijdt, een tripje van in totaal anderhalf uur. We moeten daar ons paspoort uit laten stempelen (?) omdat we aan boord verblijven, en daar zijn we officieel niet meer in Spanje omdat het schip onder de vlag van Malta vaart. De politieagenten die de administratie ervan doen spreken geen woord Engels maar met gebarentaal voeren we een gesprekje over het weer en over de pistolen die ze in hun riem hebben. Eentje gebaart of ik het pistool graag wil hebben maar als ik enthousiast ja knik vind hij het helaas toch niet meer zo'n goed idee. Uiteindelijk is alles gelukt met mijn paspoort en ik zeg met mijn beste spaanse accent ''gracias'', waarna de agenten helemaal trots zijn en me enthousiast een buenos tardes wensen.

Aankomst
Dan komen we rond een uur of acht 's avonds eindelijk aanrijden bij het schip, mijn woonplaats voor de komende vier maanden. Een Amerikaans meisje komt enthousiast gillend de loopplank afgerend om Kees terug te verwelkomen. Ze helpt me ook met de loodzware tas. Na wat uitleg bij de receptie over de noodalarmen en een foto te hebben gemaakt voor op mijn badge, word ik naar mijn hut gebracht. Nummer 6224. Bij het aan komen lopen zie ik dat mijn hele deur vol hangt. Een stuk of wat Nederlanders heeft de moeite genomen om een welkomstkaartje te schrijven en ik heb zelfs een tekening van een oranje auto gehad van een van de kids. Ik heb geluk, word me verteld, want ik heb een family cabin gekregen. Ik moet nu een week in quarantaine, en een tweepersoonsbed en een (relatief) ruime woonkamer met grote ramen is toch net wat comfortabeler dan een minuscuul hok waar je net vijf stappen in kan zetten. Ik krijg van een hospitalitymedewerker wat uitleg over de quarantainetijd en een rondleiding op het bovenste dek, de enige plek waar ik naar buiten mag in de komende week. Ze vraagt of ze voor me mag bidden, daar boven in de wind en onder de sterrenhemel. Daarna word ik weer alleen gelaten in mijn cabin. In het raamkozijn staat een plantje (helaas nep) en ik vind een enorme hoeveelheid chips, koekjes, snoep en nootjes. Er is ook een gigantische avondmaaltijd voor me neergezet met twee volle borden en dan nog twee grote bakjes met fruit en salade. Ik ben echt aan eten toe, maar alsnog krijg ik het amper voor de helft op. Als ik ga slapen moet ik wennen aan de geluiden van het schip, maar elke keer dat ik omdraai, moet mijn andere oor weer wennen en zo wordt het een beetje een onrustige nacht.

Quarantine begins
De volgende ochtend gaat de wekker. We mogen 's ochtends een uurtje luchten (met mondkapje en doekjes om alles schoon te maken wat je aanraakt want we zijn mogelijk infectious) vanaf 8 uur en 's avonds vanaf 19:30, dus daar wil ik volledig gebruik van maken. Het is heerlijk om in de frisse buitenlucht te zijn en rondjes te lopen over het schip. Het bovendek staat relatief vol met containers, speeltoestellen voor de kids, pallets en twee kranen. Vlakbij staat een booreiland met de naam Ocean Greatwhite. Naast het schip zwemmen hele scholen vissen. Delen van het bovendek worden opnieuw geverfd (waar een hoop gehamer en geschuur aan voorafgaat) en beneden op de kade zijn ook mensen aan het werk. Er zijn nog een stuk of wat andere mensen in quarantaine die dankbaar gebruik maken van het uurtje dat we naar buiten mogen. Ik ben begonnen met een lijst met de namen en omschrijvingen van alle mensen die ik heb ontmoet, het zijn er op het moment van schrijven twaalf. Daarmee zit ik op 10% van de totale bemanning op dit moment, dus nog een lange weg te gaan.

Terug in mijn cabin ben ik aan een nieuwe uitdaging begonnen. Ik had voordat ik vertrok met mezelf afgesproken dat ik zou leren tekenen. De laatste keer dat ik (semi)serieus heb getekend was denk ik voor een verplicht vak op school. Het blijkt verslavend te werken, en de best gelukte tekening (die van mijn uitzicht uit mijn cabin op het booreiland) kunnen jullie vinden bij de foto's. Het is overigens koud zat in de cabins. Ik verwachtte zomerse temperaturen, maar de airco staat gigantisch hard. Als degene die mij lunch brengt ziet hoe dik ik mezelf heb ingepakt legt ze me gelukkig uit hoe ik de airco wat zachter kan zetten. 

Ik denk trouwens dat ik er uitgehongerd uitzie want ik word hier compleet vetgemest. Ik word twee keer per dag gebeld met het menu en ik kies een paar lekkere dingen, maar toch worden er voor mijn deur ongekende hoeveelheden voedsel neergezet (het is vaak meer dan ik besteld heb) en ik zie het als mijn taak om het allemaal maar op te krijgen. Het is wel heerlijk. Het toppunt tot nu toe vond ik de vis met citroensaus. Soms komen er ook Nederlanders kletsen bij de deur. Als ik aan iemand vraag of er toevallig een gitaar is voor algemeen gebruik die ik zou kunnen lenen voor deze week, blijkt dat zij precies een van de paar mensen is die daarover gaan. Diezelfde dag krijg ik mijn gitaar geleverd en het kweken van eelt op de vingertoppen kan beginnen.

Al met al vermaak ik me redelijk prima, deze blog schrijven scheelt me namelijk ook weer heel wat uurtjes vervelen. Maximaal twee minuten douchen en overal buiten je cabin mondkapjes dragen is trouwens nog even wennen, maar het Engels praten voelt alweer helemaal natuurlijk. Ik krijg maandag een coronatest en als die negatief is dan is dinsdag de grote verhuisdag naar (helaas) een kleinere cabin en woensdag de eerste werkdag. Ik heb er nu alvast zin in.
 

Nu is het tijd om de lezer te feliciteren want als je dit leest heb je het einde van deze eerste blog gehaald! Kijk ook even bij de foto's en laat gerust hier en daar een reactie achter :). Als je het leuk vind om op de hoogte te blijven dan kun je je opgeven voor de mailinglijst en na het bevestigen van je emailadres (!) krijg je automatisch een mailtje als ik een nieuwe blog post.

Alle hens aan dek en groetjes uit het zonnige Tenerife,
Debora