In een scheepje

Vandaag heb ik vrij. Ik heb buiten een plekje gevonden in een hangstoel, met zicht op de vulkaan die op deze heldere dag goed te zien is. Er is vandaag wel vrij veel wind, dus ik zit zowaar met twee truien aan en met een fleecedeken om me heen deze blog te schrijven. Het uitzicht en vooral ook het schipleven is al zo normaal dat het een gek idee is dat veel mensen zoiets nooit zullen meemaken. Als magere vervanging van deze unieke ervaring wil ik jullie dan maar meenemen in mijn verhaal over de afgelopen maand.

Free
We beginnen met 30 maart 2021. Dat is sowieso al een memorabele dag want jaren geleden op die dag vroeg Hymen L. Lipman patent aan op het potlood met gummetje aan het eind. Maar belangrijker nog; dinsdag 30 maart is de dag dat ik een negatieve testuitslag krijg en uit quarantaine mag. Eindelijk vrij. Ik krijg een rondleiding over het hele schip, waar ik waarschijnlijk de belangrijkste dingen weer van vergeten ben. Het is gek om rond te mogen lopen zonder doekje om alles schoon te maken wat je aanraakt. Wat wel superfijn is, is dat ik nu mijn eigen eten kan gaan halen. Alsnog neem ik teveel eten trouwens, het ziet er allemaal veel te lekker uit. Ik beland aan een tafel en klets met een paar wat oudere vrouwen, een Australische (haar accent roept geweldige herinneringen op aan het backpacken) en een Zwitserse. Als ik rondkijk in de eetzaal zie ik allemaal onbekende gezichten en het maakt me nieuwsgierig naar alle verhalen erachter.

Nu ik alle ruimte heb om te gaan en staan waar ik wil op het schip, zijn mijn dagen in de relatief grote familycabin voorbij. Ik maak mijn quarantainecabin schoon en verhuis naar mijn nieuwe cabin op dek 3. Ik word daar verwelkomd door mijn roommate Fanny, ze is receptioniste aan boord. Ze is een gezellige Zwitserse meid (uit het Franse deel) en ze heeft in de afgelopen jaren regelmatig periodes bij Mercy Ships gewerkt. We delen samen een zespersoonscabin, die door wandjes is opgedeeld in drie delen met twee bedden boven elkaar. We hebben dus allebei een eigen ruimte waar dan een gordijn voor dichtgetrokken kan worden en de derde ruimte is onze woonkamer. We hebben geen ramen dus als het licht uit is, is het aardedonker, wat een groot voordeel is voor middagdutjes. Er is 's avonds in de international lounge (een grote zaal), een filmavond. Omdat het de week van Pasen is kijken we Prince of Egypt (gaat over Mozes en de uittocht en het Pascha), wat veel nostalgie oproept aan alle keren dat we die thuis hebben gekeken. 

Werken in de dining room
Woensdag begint de eerste werkdag, we zijn altijd met minimaal drie of vier mensen. Om 6 uur 's ochtends word ik verwacht en ik word meteen aan de afwas gezet. Er wordt koffie gezet en melk in zo'n tapapparaat gedaan. Het eten komt in karretjes uit de lift vanuit de keuken en wordt in van die grote bakken in een lopend buffettafel gehangen. Om kwart voor zeven komen de eerste mensen eten halen en het is duidelijk te zien wie er ochtendmensen zijn en wie niet (superkomisch). Door corona mogen mensen niet zelf hun eten pakken, dus hoort opscheppen ook bij mijn werk. Mensen zijn allemaal verschillend dus het is aan het begin een chaos. Het is te veel of te weinig, het moet op een ander bord, vruchtjes moeten zonder sap of juist met sap. Dan is het ook nog eens allemaal in het Engels en de helft van de mensen praat (vooral 's ochtends) onverstaanbaar zacht. Het is soms dus gokwerk, maar het gaat steeds beter. Het is superleuk om iedereen langs te zien komen en ik leer zo al gauw alle gezichten (wel met mondkapjes op) en veel namen. Het is trouwens nog een soort van moeilijk om je gezicht in de plooi te houden als je iets totaal anders ziet dan verwacht, als je sommige mensen voor het eerst zonder mondkapje ziet. Na het ontbijt is er weer meer afwas en schoonmaakwerk. Elke maaltijd is 3 à 4 uur werk en tussendoor hebben we lange pauzes. 's Avonds rond een uur of zeven of acht boenen we de vloer van de spoelkeuken en ronden we alles af. We sluiten af in een kring met onze handen vast en danken God voor de dag.

Met de collega's heb ik enorm veel lol. Ik praat een beetje Frans of Duits (en Engels natuurlijk) met ze en we doen sopgevechten. Ik snap nu trouwens waarom ik in quarantaine zoveel eten kreeg. Ik moet nu zelf ook opscheppen voor quarantainemensen en het is moeilijk inschatten hoeveel iemand wil, en beter teveel dan te weinig toch? Af en toe zetten we een muziekje aan tijdens het afwassen en we hebben boeiende gesprekken over hoe we zijn opgegroeid in verschillende delen van de wereld. Het is inspirerend om te horen hoe deze mensen keuzes hebben gemaakt in het leven en hoe ze zijn geworden wie ze zijn.

De eetzaal is ook niet de enige werkplek die ik zie. Het leuke aan een schip is dat er zich heel veel dingen afspelen binnen 150 meter. Ik kijk rond in een reddingsboot, werkplaats, de stuurhut (wat helemaal geen hut is, het is drie keer zo groot als onze hele zespersoonscabin), de afvoerpijpen en isolatie en ook in een luidruchtige machinekamer waar ik per ongeluk verzeild raak tijdens een rondje slenteren. Je kan hier vrij makkelijk een dagje bij een andere afdeling werken, dus ik besluit een dagje in een overall op het bovenste dek te lopen. Een schip heeft net als auto's een soort kentekenplaat (alleen dan twee meter lang en geverfd op de bovenkant) en ik moet er voor zorgen dat dat er strak en mooi geverfd uitziet. Daarna kijk ik hoe ze een container aan boord hijsen, nog best een uitdaging met de kraan van het schip die heen en weer beweegt. Het laatste wat gedaan moet worden is het vegen van het hele buitendek, wat blijkbaar elke dag gebeurt maar alsnog komt er een enorme berg zand vanaf. De dag eindigt ook bij de werkmannen op dek met gebed.

Op donderdagmiddag slaap ik tijdens de pauze een paar uur bij en ik word wakker door het alarm dat afgaat. Er wordt via de speaker gezegd dat het een drill (oefening) is en dat alleen alle emergency teams in actie hoeven te komen. Ik maak me dus op mijn gemak klaar om weer te gaan werken als er opeens op de deur wordt geramd. Twee mensen in een brandweerpak met een eng zuurstofmasker komen binnen en praten onverstaanbaar. Ik ben net wakker en niet helemaal helder dus ik zwaai vriendelijk naar ze maar ze slepen me mijn kamer uit en brengen me naar een verzamelplek. Blijkbaar is mijn cabin precies in het enige gebied dat wel ontruimd moet worden. De week erna ben ik zelf ook ingedeeld in een emergency team om ruimtes na te lopen op mensen die nog geëvacueerd moeten worden en moet ik dus bij de wekelijkse drill sowieso mijn bed uit.

Dat moet gevierd worden
Op goede vrijdag zijn er zalen omgebouwd tot bovenzaal en tuin van Gethsemané. Met een aantal mensen gaan we aan tafel zitten in de bovenzaal. De maaltijd begint met elkaars handen wassen (normaal is het voetwassing maar vanwege corona is dat ingewikkeld). We eten wat en lezen in de Bijbel over het laatste avondmaal. Dan worden we naar de tuin van Gethsemané gebracht waar af en toe bijbelteksten worden voorgelezen over het verraad. De tuin is ingericht met planten en veel kussens om op te zitten. Er ligt een houten kruis in het midden, waar briefjes met zonden en berouw op gespijkerd worden. Het eindeloze getik van de hamer klinkt indringend en benadrukt nog eens voor hoe onwijs veel zonden Jezus heeft moeten lijden. Veel mensen blijven er lang zitten om te bidden en te denken. Op zondag, Paasdag, is er bij zonsopkomst een dienst met zingen op het bovenste dek van het schip. Het houten kruis staat tegen de reling en alle briefjes zijn eraf, al onze schuld is gedragen en weggedaan. He is risen, He is risen indeed. Er volgt een heerlijke paaslunch waar ongelofelijk veel moeite in is gestoken. ''Feestelijk'' heeft hier op het schip overduidelijk een veel grotere betekenis.

Sowieso wordt elke gelegenheid aangegrepen om er een grote happening van te maken. Verjaardagsfeestjes worden georganiseerd en zondags drinken we Douwe Egberts met de Nederlanders. Koningsdag is ook flink gevierd, met tompoezen en koningsspelen en heel veel versiering. De Nederlandse muziek op de achtergrond maakte het compleet. En dan zijn er de (het woord is eigenlijk een tegenstelling op zich) afscheidsfeestjes. Het is gek om mensen te zien weggaan die hier maanden of jarenlang hun leven hebben opgebouwd. Hoe graag je ze ook ziet rondstruinen over het schip en hoe inspirerend ze ook zijn, ze stappen in de taxi en een paar dagen later denk je al bijna niet meer aan ze. Het schept verwachtingen over hoe het in de eeuwigheid gaat zijn. Alle tijd om alle mensen te spreken of te leren kennen en voor altijd samen met elkaar zijn. Zou ons geheugen het aankunnen, zoveel tijd, mensen en gebeurtenissen? Of misschien bestaat afscheid nemen daar ook, maar dan zal het in ieder geval zijn zoals God het bedoeld heeft, en dan is het altijd goed.

Puur natuur
In weekenden mogen we naar het strand met een kleine groep. Het is twintig minuutjes rijden en ik vind het heerlijk om eens wat anders te zien dan het schip. We zien onderweg crossmotoren, fietsers, cactussen, kitesurfers en heel veel windmolens. Er staat ook best veel wind dus je wordt soms volledig gezandstraald, maar alsnog is het heerlijk om even buiten in de natuur te zijn. Als de golven goed zijn voelt het een beetje als de stranden van Australië. Naast het strand is een bergje van 170 meter, waarvan je geweldig uitzicht schijnt te hebben, dus die beklimmen staat nog op de bucketlist. Ik heb al wel ergens anders geklommen, namelijk op een wandeling door de bergen wat verderop op het eiland. Ondanks dat ik hier megaveel traploop, had ik daarna nog flink spierpijn. Na het voetballen en volleyballen, bijbruinen, wandelen en uitwaaien is het ook wel weer fijn om terug te gaan naar het schip.

Op het schip is ook genoeg te doen. De was bijvoorbeeld. Op het bovenste dek is ook een zwembad. Ik ga soms 's avonds laat in m'n eentje op mn rug in het water naar de sterren liggen kijken. Naast het zwembad staat een warme douche waar je onbeperkt mag douchen. Tenminste, dat is wat er wordt gezegd, ik weet niet of dat officieel zo is. Als je de industrieel uitziende haven wegdenkt, kan je ook echt genieten van de natuur om het schip heen. Op een windstille ochtend spot ik een groep dolfijnen die er ontzettend gelukkig uitziet. Ze doen waar ze voor gemaakt zijn en ze glijden rustig door het water. De wereld om het schip is veel verschillende kleuren blauw, met de oceaan en de lucht, maar de zonsopgang en zonsondergang zijn altijd een feestje om te zien. Soms ga ik van het schip af om het vanaf de pier te bekijken. Wolken met roze en gouden randjes, stukken lucht met een kleur die je groen zou kunnen noemen en laatste zonnestralen die spectaculair door de wolken heen schijnen. Ik heb dan vaak ook tijd om te videobellen met familie en vrienden dus bel vooral een keer als je het live wilt zien.

Ondertussen hebben Fanny en ik er trouwens weer een huisgenoot bij; Anna, een Nederlandse (hoi als je dit leest haha). Er wordt veel gekletst en het is supergezellig om met z'n drieën hier te wonen. Onze cabin, 3433, heeft afgelopen week dus zelfs (je raadt het nooit) een oorkonde en waardebonnen voor het café gewonnen omdat we de schoonste cabin hadden. Wat een rol gespeeld zou kunnen hebben (misschien hoor) is dat we heel vriendelijk zijn geweest tegen de loodgieter die aan het werk was in onze cabin. Hij heeft de kapitein tijdens de controle gesproken over hoeveel moeite het voor ons is dat er een werkman rondloopt en dat hij ons uit onze middagdutjes wakker maakt met het lawaai, laat staan hoeveel bende het geeft als er een gat in je muur is gezaagd. En ondanks dat was onze cabin dus alsnog de schoonste.

Van thuis had ik mijn viool meegenomen en ik heb hier ondertussen de piano en de gitaren (en belangrijker nog, de mensen die van zingen en muziek houden) gevonden. Een schipgenoot heeft een saxofoon die ik mag proberen, wat echt fantastisch is maar wel intensief. Afgelopen zondag deden we met een bandje de begeleiding van het zingen tijdens de dienst en het was zo heerlijk. God was er echt bij.
 

Wat ik jullie kan vertellen over leven aan boord van de Africa Mercy is heel veelzijdig. Niet zo eentonig als een normale 40-urige werkweek maar toch ook niet zo avontuurlijk als rondreizen aan de andere kant van de wereld. Het leven hier is op een heel andere manier onwijs intrigerend en leerzaam en ik ben benieuwd wat er allemaal nog meer op mijn pad gaat komen, hier op dit schip, in deze community. Ik kwam pas het simpele kinderliedje tegen dat heet: ''In een scheepje over zee''. Toch vat dat liedje goed samen hoe we hier proberen te leven, in vertrouwen dat we niet bang hoeven te zijn voor stormen. Het zal gaan zoals God wil, omdat we samen met Hem hier aan boord zijn.

Groetjes vanaf de Africa Mercy en ik zal tegen de zon zeggen dat ie ook eens in Nederland moet schijnen.

Debora